Velika Sfinga na platou Gize je isklesana od ogromnih blokova peščanika a položajem je orijentisana u pravcu istoka (29.97528° Sever; 31.1375° Istok) ka tački na horizontu na kojoj je najverovatnije u zoru izlazilo prvo sazvežđe Lava u trenutku kada je izgrađena u eri Lava (10.500 – 8.000 godina pre n. e.). Locirana je na severu platoa u podnožju piramida. Datum gradnje još nije preciziran a glava koja je po dimenzijama naknadno isklesana na postojeću figuru ležećeg lava pripada faraonu Kefru. U njegovo doba je poduzeta gradnja drugih zgrada na platou i rekontrukcija Sfinge koja je trebalo da posluži kao čuvar njegove grobni smeštene u jednoj od 3 velike piramide.

Klesanje faraonovog ljudskog lika na telu lava je pridavalo samom faraonu božanski značaj što prešlo u simbol istog značenja u civilizaciji drevnih Grka 1.500 godina kasnije. Geološki nalazi takođe određuju datum gradnje prvobitne statue lava u period pre velikog potopa (9.000 godina pre n. e.). Egipatski simbol Sfinge telo lava – glava čoveka je smatran blagonaklonim nasuprot zlokobnoj grčkoj verziji Sfinge koja je takođe smatrana čuvarem koji često brani ulaze u hramove. Kasnije Sfinge su građene da označe vezu faraona sa moćnim egipatski solarnim božanstvom Sekmet sa telom lavice. U grčkoj mitologiji Sfinga je predstavljena kao čudovište sa glavom žene, telom lavice, krilima orla i repom zmije. Ove životinjske karakteristike očigledno treba da ukažu na sazvežđa odgovarajućih zodjačkih znakova i da precizno odrede trenutak u prošlosti koristeći standardni egipatski arhitektonski zvezdani časovnik koji se orijentisao prema erama vladavine pojedinih zodijačkih znakova.

Kasnije u hebrejskom Novom zavetu, u „Otkrovenju Svetog Jovana” pogl. 4:6,7 i 8, nalazimo okupljene iste ove simbole kao vremenske odrednice koje znače prelazak iz jedna Ere u drugu kao kod Sfinge: “6. I pred prijestolom bijaše stakleno more, kao kristal; i nasred prijestola i oko prijestola četiri životinje pune očiju sprijed i sastrag. 7. I prva životinja bješe kao lav, i druga životinja kao tele, i treća životinja imaše lice kao čovjek, i četvrta životinja bješe kao orao kad leti. 8. I svaka od četiri životinje imaše po šest krila naokolo, i unutra puna očiju, i mira ne imaju dan i noć govoreći: Svet, svet, svet Gospod Bog svedržitelj, koji bješe, i koji jest, i koji će doći.”

I poznati korčulanski astrolog Mile Dupor je 1939. godine u knjizi „Idu Slaveni” dotakao ovu interesantnu temu u poglavlju “REŠENA SFINGA BELE PASMINE”:

"A sada kao Slaveni mistici zanesimo se da potražimo naše veze sa zvezdama i bogovima, zaronimo u neponjatne tajne kosmosa ne bi li slavensko lice u njemu ogledali, ne bi li i iz njegovih dubina naslutili sudbinu našu. Dvostruki duh naš i mora tražiti puno rešenje na dve strane: fizičke i metafizičke. Obrnimo prizmu od Zapada na Istok da ne bi ostali jednopolarni. Videli smo šta kažu ljudi o neobjašnjivoj rasi, upitajmo sada šta kažu bogovi…

Šesti milenija muči prolaznike ono čudovište u afričkoj pustinji, što ga ostaviše začetnici bele civilizacije, skoro onako kao što nas sve muči nova sfinga koja izrasta u stepama pod rukom zadnjih belih pionira. I za nas Slavene toliko puta kažu da smo neka sfinga, a sfinga je neman koja proždire svakoga ko ju ne odgonetne. Spreda Bik, sredina Orao, otraga Lav a povrh svega Čovek! Šta predstavlja već ta sugsestivna i strašna kompozicija, to najveće vajarsko delo sveta?! Čemu služi živa stena istesana da sačeka nas, i šta konačno znači??!

Porušen je Babilon, hramovi sravljeni, papirusi spaljeni, egipatski sveštenici iskasapljeni, ali misao najranijeg mudraca ostaja je ukovana na ustima sfinge. Sačekavši »poslednje vrijeme« apoka-liptička zver se budi i kamen progovara:

Atlanti su rukom plemenili bilje i okom krotili zveri, Atlanti su bili ispolini koji su držali svod nebeski na plećima i razgovarali s bogovima. Po jednom večnom konceptu razdelili su oni sunčev nebeski put na dvanaest skupina, podmetnuli im odgovarajuće likove i imena, koja se eto putem predaje svih starih naroda globa sačuvaše do danas. Među tih 12 četiri su bile najglavnije, to su četiri unakrsna zvežđa: Bik, Orao, Lav, Vodenjak. Nojeva korablja nosila je ova četiri lika; sveti Jovan video je te četiri životinje u svom otkrovenju kako igraju pred tronom Večnoga , Grci su gledali sva zbivanja kroz četiri glavna boga, (iz kojih Empodokle pokrete četiri agregacije ); a zadnji put su ti simboli pomenuti uz četiri kršćanska evanđelista koji se još slave u dane kad Sunce prolazi četiri unakrsne tačke istih glavnih zvežđa.

Atlanti su ponirali u prirodu svom vatrom svoje magijske duše i gledali su njenog Tvorca kroz ova četiri sunčana logosa, koja su izražavali sa četiri odgovarajuća simbola. I u svem carstvu priro-dinom oni su opazili sfingu: u crvu, čoveku, rasi i civilizaciji.

Bik, kralj domaćih životinja, prestavlja primarni elemenat u razvoju, sirove plodne sile prirodine, nagon za održanje vrsta, polnu ljubav. Orao, kralj tica, prestavlja drugi atribut, polet na više, nagon za saznanjem, mudrost. Lav, kralj zverova, prestavlja treću stalnu snagu, nagon za lično održanje, volju. U razvoju sveta prvi prestavlja pubertet, drugi oduševljenje, treći staloženu moć. Ljubav, mudrost i snaga su tri glavna ljudska i božanska atributa, a to su i tri puta kojim ide svaki razvoj bića.

Ali iznad tri atribuda, iznad ove tri životinje, mora stajati svesno ljudsko i božansko »Ja«, koje će ravnati svetom. U kosmičkom svetu tu stoji bog, a u ljudskom stoji čovek. Ovaj četvrti simbol stoji svesno na vrhu sfinge. To je Vodenjak, Čovek-anđeo, kralj ljudi, koji znači harmoniju, pobedu materije, pobedu sve tri živo-tinje u sebi, i konačni dodir sa božanstvom. Izabrani Atlanti su to imali, i prvi doseljenici su znali da će doći četvrti rod ljudski sa Vodenjakom i razumeti sfingu. Zato je ziva stena isklesana da sačeka nas.

U svojoj konstituciji svaki čovek nosi tri osnovne strasti, a povrh svega stoji svest koja ravna sa te tri životinje. Upravo tim redom i raste čovek: u pubertetu je nad čovekom vlast bika, zatim dolazi orlovski mladenački elan, pa vlast moći, a na koncu zreo čovek izravnava sve svojim unutarnjim čovekom. Postaje uravnotežen, četvrti simbol čoveka podvlašćuje prethodna tri životinjska sim-bola.

Civilizacija kao delo ljudsko ponela je u sebi iste ljudske simbole. U njenom pubertetu lepi Egipćani morali su dati kulturu telesne lepote, eleganciju. Oni nisu opažali istoriju i bili su upućeni na jedini smisao: iskorišćenje primarnih plodnih sila prirodnih. Njihova umetnost ovalnih oblika potseća na simbol plodnosti, na onaj prvi deo sfinge.

Semiti su prvi imali pred sobom tuđu prošlost i zapazili istoriju. Tu se javlja i druga strast – želja za napretkom, za ulaskom imena u povest. Tu se razvio i fizički i duhovni elan. Oštre linije njiho-vih dela obrazuju mišićavi deo sfinge, orlovski deo.

Kentumci su se koristili poznavanjem dve istorije, i zaželeli stal-nost. Oni su kao zreliji doterali imperijalnu vlast i pune zastra-šujuće oblike delanja; treći simbol.

U naše vreme već se opaža da na sav ovaj razvoj ljudski manjka krug, manjka Čovek koji će podvlastiti sva tri simbola i dati pravdu, mir i harmoniju čovečanstvu. To je želja roda koji pozna tri astorije. Tu se ukazuje Svečovek, četvrti plemeniti deo sfinge – glava Čoveka-anđela.

Kao i čovek, svaki ljudski rod osećao je prisno svoj simbol u sebi, i po ne malom čudu zemaljski simboli vlasti frapantno su se odrazili u istoriji, podržavajući svoj kosmički obrazac. U početku imamo Bika egipatskoga, zatim Orla rimskoga, Lava engleskoga, i javlja se slavenski Svečovek! Apis, Akvila, Lajon i Čelovjek četiri su potpuna simbola sfinge. Ništa nije večno pa ni Bela civilizacija, sve mora proći svoj sfingin put pa i ona.

Da bi slika pila potpunija pomenimo još da: između Bika i Orla javi se kombinacija asirskog Bika sa krilima; između Orla i Lava javi se čudovište krilatoga lava mletačkoga; a od Lava do Sve-čoveka javio se nešto Natčovek! Do sredine bele epohe (300 pre Kr.) možda su ljudi namerno uzimali kosmičke simbole; možda su Mlečani slučajno našli mošti sv. Marka pa njegovom lavu slučajno dodali krila (!); ali ko ponuka bezverce Sovjete da svoj simbol skinu sa neba?!?!!?

Sva istorija Belih prolazi tako u četiri glavna čina, iliti sa još tri intermeca. (Šekspir reče sa sedam činova ljudskog života). Kako pojedinac tako i čitavo telo civilizacije stoji u čudnom i sim-boličnom odnosu sa Vasionom. Izgleda da su četiri bela roda već iz Nojeve arhe predestinirani za svoje misije, jer je svaki od početka već dozivao božanstvo svojim simbolom. Amon-Ra, Moloh, Jupiter (kasnije i Krist), svaki je tek atribut vrhovnog boga i od svakoga je kult razvijeniji nego kult samoga Večnoga. Najpre kroz jednog, pa dvojstvo, pa kroz trojstvo. Međutim već kod prvih Satemaca prvi je kult vrhovnog Brame i Svetovida, večnoga boga sa četiri lica, – simbol sva četiri sunčana logosa. Iz ovakvog četvrtog roda izaći će konačno vlast četvrtog simbola, koja će ukrotiti tri istorijske nemani, i tako će se upotpuniti konačna sfinga bele pasmine. Nekako i samo geografsko težište Belih naroda zauzima na Zemlji prostor koji je označen kao bačenom senkom one srfinge iz Gizeha. Postolje njeno bogati Nil pa Eufrat, kukovi i omega čovečanstva padaju na epimetejsku zapadnu Evropu koja iz svega sveta posisa sirovine a izbaci fabrikate. Magijsko lice gleda najnovije Prometeje na Istoku!… Svi beli narodi koji su izmakli od ove senke ostali su drugog reda za civilizaciju, kako pra-istorijski Indijci tako i oni što odlutaše po drugim kontinentima. Bogovi su kao izabrali tu Evropu sa obalama svega Mediterana da na tom izabranom području izabrani beli rod odigra svu svoju sfingu ovako slikovito.

Nikakvim drugim jezikom ni znakom nije se mogla večna istina predati potomstvu. Rešenje sfinge je konačni čovek, večni red, a posebno sadržaj i istorijski put bele pasmine. Ne samo kiparsko, to je i najveće filosofsko delo sveta."