U Kini upravljanje svih ljudskih aktivnosti prema kretanju Sunca, Meseca i zvezda uključujući kardinalnuorijentaciju građevina u prostoru može da se prati već od neolitskih kultura 5000 godina pre nove ere. Kao što se kaže i u rečima Sima Kijana (engl. transkr. Sima Qian) oko 100 g. pre n. e.: “Od početka čovekog postojanja, zar ima vladaoca koji nije sistematski pratio pokrete Sunca, Meseca i nebeskih tela? ”

U ranom bronzanom dobu, početkom drugog milenijuma pre nove ere pažnja se već koncentriše na cirkumpolarnu oblast kakva je nebo iznad nebeskog boga “di”, i otada nadalje ka Severnom polu ona sve više postaje mesto praktičnog i duhovnog značaja. Polarno-ekvatorijalni naglasak koji Kineska astronomija počinje da uobličava, što je značilo da drevni Kinezi ostaju većim delom ravnodušni prema „helijakalnim“ – sunčanim fenomenima i eklipsi (sunčevoj vidljivoj putanji preko nebeskog svoda. Važna osobina ovog fokusa je upotreba rude sazvežđa Velikih kola (Ursa Major) u svrhu zvezdanog časovnika i identifikacija izvesnih kardinalnih sazvežđa sa pojavom godišnjih doba i njihovih jedinstvenih karakteristika – zelenog zmaja sa prolećem, crvene ptice sa letom, belog tigra sa je seni a tamne kornjače sa zimom. Kako kasnije kaže Sima Kjan: “28 lunarnih boravišta upravljaju sa 12 provincija, a rudo Velikih kola im potvrđuje vlast; poreklo [ovih ideja] je drevno.” Grupisanje 5 planeta, “di”-jevih “Službenika-Regulatora,” pomračenja Sunca i Meseca, i ostali astronomski i atmosferski fenomeni su poimani kao delovi neizbežnih, obično zlokobnih predskazanja. Astronomski dokumenti nisu nađeni u velikom broju među najranijim zapisima, proricanja urezana na kostima iz perioda kasne dinastije Šang (oko 13. v. do sredine 11. v. pre n. e.); ipak, teorija reciprociteta koja je preoblikovala kasniju kinesku astrološku misao već je evidentna. Ono što je prožimalo i putovalo nebesima je moglo i suštinski ostvarivalo uticaj na ljudske poslove, i, tako je, i ljudsko ponašanje moglo i uspevalo da izazove odgovor iz carstva koje leži izvan granica ljudske percepcije. Astralno proricanje je bilo reaktivno i oportuno i, kao i drugde, nikad nije bilo fokusirano na bilo koga osim kralja, već bi se bavilo smo državnim poslovima kao što su određivanje vrste i vremena za žrtvu kraljevskim precima, vreme za žetvu, ratovanje i slično.

Koreni kineske astrologije sežu čak hiljadama godina u prošlost ali je najveći procvat doživela između 1046. i 250 g. pre n. e. za vreme vladavine Dinastije Džou (1122. g. pre n. e. – 256. g. pre n.e.). Zodijak je postao popularan način da se odredi godina rođenja neke osobe u dinastiji Džou, koja je svoju vladavinu opravdavala “mandatom Neba”, idejom da vladar (“Sin Neba”) vlada po božanskom pravu, ali da njegovo svrgavanje znači da je izgubio taj mandat; i veoma često se koristi i danas. Kineski Zodijak obračunava ciklus od šezdeset godina, u kojoj svaka životinja označava drugačiju godinu. Sve do kasne dinastije Džou, tijaven ili “tianwen”, “očitavanje sa nebeskih linija” ili astrološke prognoze, su kao svoj referentni okvir uzele 28 lunarnih kuća ili ekvatorijalnih ćasovnih ugaonih segmenata po kojima je nebo bilo tada podeljeno. U klasičnoj astrologiji „prostornog alociranja polja“ iz perioda sredine do kraja dinastije Džou, ovih 28 segmenata nejednakih uglovnih dimenzija su bile u korelaciji sa zemaljskim domenima pema različitim šemama. Smeštanje ili alociranje među astralna polja u svrhu prognoziranja je padalo ili u 9 provinsija na koje je poimano da je Kina tradicionalno bila razdeljena, ili u 12 ratničkih kraljevstava kasne dinastije Džou, čiju je potonje uništenje od strane dinastije Kin (engl. transktr. Qin ) dovelo do stvaranja i ustanovljenja JEDINSTVENOG UJEDINJENOG CARSTVA KINE 221 godine pre nove ere. Klasičan opis posla kraljevskog astrologa se može naći u kanonskom tekstu iz 3. v. pre n. e. pod nazivom „Rituali Džou“ (The Rites of Zhou): Bao Džang Ši (engl. trnaskr. Bao Zhang Shi) se bavi zvezdama i nebesima, zapisujući njihove promene i kretanje zvezda i planeta, Sunca i Meseca, da razluči odgovarajuće trendove u zemaljskom svetu, da bi uočio razliku (prognozirajući) dobru i zlu sreću. On deli teritorije 9 oblasti carstva prema njihovoj zavisnosti od pojedinih nebeskih tela; sva vojvodstva i teritorije su povezana sa različitim zvezdama, sve to na bazi njihovog uspeha ili nesreće može da se potvrdi. On prognozira , prema 12 –godišnjem (Jupiterovom ciclusu), dobro i zlo u zemaljskom svetu.

Niko ne zna tačan datum, kao ni ko je u suštini stvorio kineski Zodijak, ali je zvanično identifikovan tokom dinastije Han (206. g. pre n. e. – 220. godine), čija je vladavina bila pre više od 2000 godina i koja je poznata kao zlatno doba kineske filozofije.

Astrologija je u Kini bila jako povezana sa filozofijom (teorijom o tri harmonije: nebeskoj, zemaljskoj i vodenoj). Ova teorija koristi i dualni princip Jin – Jang (Crno-Belo, Žensko-Muško, Zlo-Dobro) i pet elemenata u ciklusu, gde element Drvo predstavlja Vatru, koja proizvodi Zemlju, koji proizvodi dalje Metal i konačno Vodu. Ovaj koncept je stran zapadnoj školi astrologije. Tu su uključeni UČENJE VUKSING (engl. transkr.‘Wu xing’), 10 zvezdanih uporišnih tačaka koje predstavljaju 5 planeta od kojih je svaka data u jin i jang formi, 12 zemaljskih ogranaka, jedinstveni Mesečev-Solarni kalendar (Mesečev kalendar spojen sa Sunčanim), račun za određivanje vremena koji uključuje godine, mesece, dane i sičene (kineske merne jedinice za vreme).

Nije potrebno reći da je tokom milenijuma korišćen veći broj različitih sistema. Vu Ksing klasično učenje na sledeći način definiše 5 astroloških planeta: Venus-Metal (Beli Tigar), Jupiter-Drvo (Azurno plavi Zmaj), Merkur-Voda (Crna Konjača), Mars-Vatra (Ptica Vermilion koja može a ne mora da se poveže sa pticom Feniks koja je takođe carski heraldički simbol kao i Zmaj), Saturn-Zemlja (Žuti Zmaj). Znakovi koji određuju godine, objašnjava Bil Hajdu (Bill Hajdu), su imali , po tom shvatanju, veći uticaj u odnosu na mesečev znak koji se tek numerički određivao i nije se ni imenovao. Kineski znakovi koji su određivala dva kineska karaktera su se menjali od godine do godine. Prvi karakter je označavao element godine a drugi njen životinski znak, npr. godina „Zemlje- Tigra“. Kinezi su matematički upotrebljavali kalendare sa brojnim odrednicama sa dve decimale, kao što se to radilo u zapadnoj civilizaciji, što važi i za njihov kalendar baziran na ciklusima od 12 godina. Kinezi su ih koristili uporedo što je rezultovalo složenim odrednicama za znakove. U stvari, kineska astrologija je imala po 4 natalna znaka, jedan za godinu, jedan za mesec, jedan za dan i jedan za sat rođenja osobe, i često su ih pominjali kao “ČETIRI STUBA“. Kineski astrolozi nisu striktno deterministi. Otuda su vreme i mesto rođenja osobe kojoj računaju horoskop utvrđeni parametri koji predstavljaju granični okvir unutar kojeg će osoba imati manje-više slobodu odlučivanja o daljnjem životu. Na to šta se dešava unutar ovih okvira utiču ne samo “slobodna volja“ već i eksterni faktori kao što je finansijski status porodice te osobe, njegova kultura, lokalna ekonomija. Prvobitno, osnovna svrha kineske astrologije je ipak bila proricanje sudbine.