Najveća astrološka priča je biblijska priča o Vitlejemskoj zvezdi. “Iz biblijskog teksta je sasvim očigledno da se ovde radilo o nebeskoj pojavi jedne sasvim posebne vrste. Ako mislimo na jedan iznenadni svetli bljesak na nebeskom svodu, onda dolaze u obzir samo dve mogućnosti, ne uzimajući u obzir i zvezde padalice: dakle, ili kometa ili jedna nova zvezda, izražena stručnim jezikom “nova”. Pojava Vitlajemske zvezde, a prema onome kako ju je sveti jevanđelist Matej opisao, u svetlosti savremenog astronomskog znanja, prema svima znacima bila je Nova, tj. nova zvezda. Tako se naziva zvezda koja odjednom zasija na nebeksom svodu i koja se može i golim okom videti. Interesantno je da je još Origen, koji je živeo u Aleksandriji oko 200. godine posle rođenja Hristova, sa genijalnom pronicljivošću nazvao Vitlajemsku zvezdu – Nova.

Razume se, nas najviše interesuju rezultati novih astronomskih ispitivanja, odnosno oblika i karaktera Vitlejemske zvezde. Oni vode svoj početak od poznatog svetskog matematičara i astronoma Johana Keplera. Nešto pred praznik rođenja 1603. godine, 17. decembra, taj astronom je sedeo u svojoj opservatoriji visoko iznad Vlatave na Hradčanima u Pragu i svojim teleskopom pratio približavanje planeta jedne prema drugoj. Pred njegovim očima ukazala se veličanstvena pojava, koju astronomi nazivaju “konjunkcija”, tj. približavanje dva nebeska tela na podjednakoj dužini. Katkad se dve planete toliko približe jedna drugoj, da izgledaju kao jedna velika sjajna zvezda. U toku te noći, Jupiter i Saturn su obrazovali konjukciju u sazvežđu Riba. Ispitujući tu pojavu, Kepler se setio dela “Izvori spasenja” poznatog jevrejskog naučnika Abarbanela. U njemu je naučnik saopštavao da je prema jevrejskim astrolozima konjunkcija Jupitera i Saturna bila nagoveštaj velikih istorijskih događaja; prema njima, očekivani Mesija je trebalo da se pojavi u svetu pri takvoj konjukciji Jupitera i Saturna u sazvežđu Riba.

Kepleru je odjednom bljesnula genijalna pretpostavka: da je Vitlejemska zvezda, kojom je obeleženo rođenje Hristovo, bila konjunkcija slična onoj koju je on video za vreme praznika rođenja 1603. godine? Kepler je započeo najdetaljnija i tačna astronomska ispitivanja, čiji je rezultat bio da je 747. godine od osnivanja Rima, tj. 7. godine pre nego što je ustanovljeno hrišćansko brojanje godina, bila najmanje tri puta konjukcija Jupitera i Saturna u sazvežđu Riba. Zaključci Johana Keplera osnivača planetnih zakona koji su po njemu dobili ime, bili su primljeni i podržani i od drugih poznatih astronoma onog vremena. Pored svega, tada se astronomska nauka nalazila na takvom stepenu razvitka da spomenuti rezultati Keplerovog ispitivanja nisu mogli biti dokazani na neosporan način, odnosno, nisu imali jasan naučni dokaz.

Međutim, nauka našeg veka dala je i taj dokaz. Hipoteza je ponovo ispitana kada su reference na ovu konjunkciju pronađene u klinastim natpisima astroloških arhiva drevne astrološke škole na Siparu u Vavilonu. Sipar je bio drevni sumerski grad koji se nalazio na kanalu koji je povezivao reke Tigris i Eufrat. Bio je to veoma važan trgovački i verski centar. Iskopavanja na lokalitetu Abu-Habbah u drugoj polovini 19. veka otkrila su ostatke hrama i zigurata posvećenih Šamašu i drevnoj školi astrologije. Najvažnije otkriće su desetine hiljada glinenih pločica iz školskih arhiva koje datiraju iz starog vavilonskog i neovavilonskog perioda. 1925. godine, nemački naučnik i orjentalista Paul Schnabel pronašao je, među beskrajnim klinastim zapisima o datumima i zapažanjima, belešku o konjunkciji Jupitera i Saturna u konstelaciji Ribe brižljivo beleženih tokom pet meseci. Položaj Jupitera i Saturna, konvergiran u Ribama, zabeležen je tokom perioda od pet meseci u 7. veku pre n.e. Proračuni pokazuju da je konjunkcija bila vidljiva tri puta tokom godine, 29. maja, 3. oktobra i 4. decembra.

Pošto su se 4. decembra Jupiter i Saturn po treći put sastali u sazvežđu Riba, tri mudraca se “obradovaše veoma velikom radošću” i krenuše u Vitlajem, “a to i zvezda koju su videli na istoku iđaše pred njima” (Mat. 2, 10.9). Na putu za Hevron, 7 kilometara udaljenom od Jerusalima, postoji selo “Vet Lam”, stari Vitlajem u Judeji. Prastari visinski put, kojim je još Avram prošao, vodi sa severa skoro tačno na jug. Prilikom svoje treće konjunkcije planete Jupiter i Saturn su izgledale kao da su se stopile u jednu veliku svetleću zvezdu. U večernjem sutonu mogle su se primetiti s juga, tako da su mudraci sa istoka na svome putu iz Jerusalima u Vitlajem stalno imali pred očima ovu blještavu zvezdu. Zvezda je zaista išla “pred njima” onako kako opisuje jevanđelje. Svake godine milioni ljudi u svetu slušaju istoriju o mudracima sa istoka. “Vitlejemska zvezda”, neodvojivi simbol Božića, i inače prati ljude kroz svet. Pojava te zvezde repatice je protumačena kao znak poslan od Boga da najavi rođenje i dolazak Mesije na svet. Tri Maga, Melhior, Gašpar i Baltazar, kralja-astrologa iz Persije (današnji Irak) su odredili čas rođenja Mesije na osnovu položaja ove “zvezde.“ Magi, koje još nazivaju i Tri mudraca, ili Tri kralja ili Kraljevi sa Istoka, su prema zvaničnom hrišćanskom predanju, bili moćni strani dostojanstvenici koji su, dolazeći iz Jerusalima, posetli Isusa odmah po rođenju, noseći mu poklone: zlato, tamjan i miro.

Zanimljivo je da se u manastiru Svetog Pavla na Svetoj gori Atoskoj nalazi zlatni kovčeg iz 15. veka, sa poklonima koje su Magi doneli Isusu, koji je poklonila manastiru sultanija Mara Branković, kći Despota Đurađa Brankovića, a kraljevska supruga otomanskog Sultana Murata II i baba Mehmeta II Osvajača (Konstantinopolja). To što je zvanična crkva prihvatila «nebeski» zvezdani znak rođenja Isusa Hrista i kanonizovala likove istočnih kraljeva-astrologa u ovoj pripovesti, dugujemo između ostalog i opisu Isusovog rođenja u Novozavetnom Jevanđelju po Sv. Luki, 21:25 “Javiće se znaci u suncu i u mjesecu i zvijezdama.”